ارتباط بیماری گریوز و تأثیر درمانی آن با شاخص های استخوانی

مقدمه: بیماری گریوز نوعی بیماری خود ایمنی است که با افزایش تحریک پذیری غده تیروئید و در نتیجه هیپرتیروئیدی همراه می باشد. افزایش واگردش استخوانی به علت افزایش جذب استخوانی در هیپرتیروئیدی گزارش شده است و میزان جذب استخوانی بستگی به میزان هورمون های تیروئیدی در خون دارد. این گونه افزایش واگردش استخوانی مسؤول کاهش توده استخوانی بوده و در نتیجه بیماران گریوزی با افزایش خطر ابتلا به استئوپروز روبرو می باشند. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین بیماری گریوز و شاخص های استخوانی است. مواد و روشها: افراد مورد بررسی در این مطالعه شامل 31 بیمار مبتلا به گریوز بودند که شروع به درمان نکرده بودند و 37 داوطلب سالم بود که از نظر جنس و سن با گروه بیماران مطابقت داشتند. بیماری گریوز از طریق مختل شدن میزان سرمی tsh و افزایش مقادیر سرمی t3 آزاد و t4 آزاد و آنتی بادی گیرنده تیروئید مثبت تشخیص داده شدند. در نهایت رابطه بین میزان سرمی استئوکلسین و cross laps با بیماری گریوز و سپس بعد از 8 هفته درمان و پیگیری با دو نوع داروی متی مازول و پروپیل تیواوراسیل بررسی شد. برای مقایسه میانگین از t-test استفاده شد، در مواردی که آزمون های پارامتریک قادر به نشان دادن اختلاف نبود از آزمون ناپارامتری mann-whitney استفاده شد. برای مقایسه مقادیر فراوانی توزیع متغیرها از آزمون 2و در مواردی که شرایط انجام این آزمون وجود نداشت از fisher exact test استفاده شد. سطع معنی داری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: قبل از درمان مقادیر سرمی شاخص های استخوانی و هورمون های تیروئیدی بین بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. بعد از درمان بهبودی و برگشت در حد طبیعی در تمام تست های آزمایشگاهی مشاهده شد. بین دو گروه درمانی از نظر تأثیر درمان بر هورمون های تیروئیدی و شاخص های استخوانی تفاوتی وجود نداشت. نتیجه گیری: ارتباط بارزی میان بیماری گریوز و شاخص های استخوانی وجود دارد. بنابراین درمان بیماری گریوزی می تواند واگردش استخوانی را بهبود بخشد. این یافته ها نشان می دهد که تشخیص و درمان زود هنگام بیماری گریوز می تواند برای پیشگیری از پوکی استخوان مؤثر باشد.